Henk Blanken blogt (voorlopig) niet meer
‘Trillende hand, slepend been, chronische vermoeidheid, wat stijf in de leden, amper reuk, stotterend praten door te veel speeksel, somberheid. Je gaat er niet dood aan, zeiden de specialisten. Maar het eindigt lullig, dacht ik. Je blijft helder denken, maar je bewegingen worden trager – noem het minder valide.’ Een passage uit het aangrijpende (laatste) blog van Henk Blanken (52), tot voort kort hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden. Tien jaar lang rapporteerde hij trouw over nieuwe media. Maar dat is nu afgelopen. Vijf weken geleden stelden artsen in het Martini Ziekenhuis in Groningen bij hem de diagnose: Parkinson.
Blanken: ‘Ik dacht dat het rugklachten waren. Een zenuw die bekneld zat, zoiets. Fysiotherapie hielp niet. De huisarts stuurde me door naar de neuroloog.’
De journalist/workaholic zal het rustiger aan moeten doen. Zijn terugtreden als hoofdredacteur komt wat dat betreft op het juiste moment. Blanken, op zijn blog: ‘Samen met mijn twee collega’s in de hoofdredactie van Dagblad van het Noorden had ik twee weken eerder besloten dat een van ons zijn functie zou neerleggen, omdat drie hoofdredacteuren wat veel werd voor de noodzakelijkerwijs krimpende redactie. Degene die aan het kortste eind trok, was ik – wat pijnlijk was.’
Na de zomer gaat Blanken bij zijn krant aan de slag als onderzoeksjournalist. Kan dat wel, werken met lichamelijke defecten? ‘Medicijnen heffen het grootste deel van Parkinson op. Daar zorgt een bepaalde stof, dopamine, voor die mijn lichaam steeds minder aanmaakt. Ik ben nu fitter dan ik het afgelopen jaar was. Het is niet meer tweehonderd procent, die ik gewend was. Ik ga terug naar normale werkweken.’
Daar plukt het thuisfront inmiddels de vruchten van, mijmert hij op zijn blog. ‘’s Avonds zat ik met mijn lief in de tuin. Het was warm voor de tijd van het jaar en we keken naar de sterren en de zwaluwen en de vleermuizen - en dat bleven we doen. Ik had geen haast meer.’
Of hij al een primeur op het spoor is? ‘Als het zo zou zijn, dan zou ik dat natuurlijk niet vertellen. Ik moet nog beginnen. Zo lang Parkinson me een beetje met rust laat, de rigiditeit behapbaar blijft en de bijwerking van de medicijnen niet al te gek wordt, zal ik blijven schrijven en wie weet ga ik ook weer bloggen.’
