De grote liefde van Olaf Koens

Tijdens de prijsuitreiking rende hij ineens van het podium. ’Jongens, ik moet weg’, grapte hij. Olaf Koens, Villamedia’s Journalist van het Jaar 2014, had een bestand besteld in Oekraïne, maar de bronnen in Oost-Europa hadden niet echt geluisterd naar zijn smeekbedes.

Op het moment dat Koens in de Burgerzaal van het Hilversumse stadhuis werd gelauwerd, vlogen de kogels alweer in het rond in MH17-country.

Koens heeft een verfijnd oog voor (melo)drama en mag de menselijke zondeval graag in droog kloterige Hemingway-achtige zinnetjes neerpennen. Eerst een verhaal vertellen en dan het nieuws, dat is zijn stiel. Ooit begon hij bij het ANP en was hij de koning van de cultkop. De mooiste uit deze serie is deze: ‘Vliegende penis verstoort bijeenkomst Kasparov’.

Via de GPD, waar iedereen elkaar haat, en het FD, waar hij eruit werd ‘gejanbonjerd’ werd hij opgeveegd door Philippe Remarque van de Volkskrant, in lengte even groots als Koens trouwens.

De Correspondent had hem ook emplooi aangeboden, maar dat aanbod wees hij af, wat Rob Wijnberg, de baas van waan van de dag anti-titel, logisch leek. ‘Tegen de waan van Olaf Koens moet je geen pillen nemen, maar die moet je absorberen.’

Koens mag misschien lang zijn, zijn ego staat nog altijd op de grond. Hij maakte grappen over zijn werk (’de mooiste rotbaan op aarde’) en relativeerde het belang van stukkies in de krant (‘liefde is het enige schild tegen blinde haat’) en de prijs waarmee hij in zijn handen stond. ‘Als er geen Boeiing uit de lucht was geschoten, had ik waarschijnlijk niet gewonnen.’