‘De foto van Ruud Lubbers die iedereen wel kent’

Aanleiding voor de politieke afrekening was de kritische houding van Lubbers in het proces rond de Duitse eenwording, enkele jaren eerder. Dat is althans de verklaring van Lubbers zelf in het vorig jaar gepubliceerde boek ‘Het Verdrag van Maastricht, 25 jaar later’. Die houding had Kohl hem niet in dank afgenomen. 

Ligtenberg haalt herinneringen op. “In die tijd werkte ik veel freelance, vooral voor Het Parool. Ik bracht veel tijd door in Brussel, er gebeurde veel daar. Dan ken je de weg ook wel goed.” De onenigheid tussen Kohl en Lubbers speelde al langer, maar was nog niet zo bekend als nu, zegt de fotograaf. “Ik was er heen gegaan om het toch te proberen. Inhoudelijk zou daar niets gebeuren”, zo was de verwachting. 

“Ik was daar heel vroeg. Voordat er nog iemand was, stond ik al in dat zaaltje. Normaal gesproken krijg je dan een ‘tour de table’, dan komen de hoofdrolspelers binnen en mag de pers volgen. Maar er kwam een man binnen die naambordjes bij zich had en hij plaatste ze allemaal naast elkaar. Dus ik dacht: ik ga hier niet meer weg. Uiteindelijk komen de mannen binnen en dan ziet Kohl Dehaene, twee van die bourgondische types met die buiken, en ze groeten elkaar uitbundig. En ze laten Lubbers links liggen. Je voelt dat Lubbers het ziet gebeuren.”

De foto stond de volgende dag groot in Het Parool en is regelmatig op tv vertoond. “Als het over Lubbers gaat wordt deze foto wel regelmatig gebruikt.”

Wat hij heeft verdiend met de foto? Dat valt dan wel weer tegen zegt Ligtenberg. “Wat betaalden ze vroeger? 100 of 150 gulden of zo? En voor herplaatsing 50-60 euro? Bij Het Parool was de volgende dag ook een enorme bos rozen bezorgd. Geen idee van wie, maar het was aan mij gericht”, lacht hij.

“En ik had natuurlijk wel 2.000 gulden gekregen toen ik de Zilveren Camera won. Qua erkenning is het wel leuk om dat mee te maken.”