Advocaten Ficq & Partners niet blij met uitspraken Van den Heuvel

Wat een aanmatigend kulbriefje over John van den Heuvel van dat gemaltraiteerde advocatenkantoor.  Wie in die stuitende televisiedocumentaire over dit kantoor vorig jaar de champagnekurken in het juristenstulpje zag knallen, nadat dit kantoor voor maffiazaken
weer eens een gangster vrij had weten te krijgen, weet hoe die dames en heren in het eigen metier staan. In de veertig jaar dat ik journalistiek heb bedreven, kan ik me niet herinneren dat we op de reactie ooit een fles bubbels vanwege een succes hebben opengetrokken.

Van den Heuvel heeft als misdaadverslaggever het volste recht dat kantoortje van die juridische snelle ‘’boys’’, met gelikte portretten op de website , de maat te nemen, als het gaat om hoe misprijzend zij en hun boeven het journalistieke handwerk van misdaadjournalisten beoordelen en uitdragen.
Maar kunnen de advocaten van dit kantoor nog wel zindelijk denken? Mr. Van der Werf noemde onlangs die criminele brommerbezitters van No Surrender een ‘’vriendenclubje.  Hoe verzin je het? Of zullen we dat ook maar houden op een ‘’ongecontroleerde emotie’’, zoals dat Van den Heuvel wordt verweten.

In dat interview in de Volkskrant stelt Van den Heuvel dat dit soort advocaten er niet aan willen dat er ook een andere kant zit aan de juridische werkelijkheid bij de verdediging van het gewelddadig geteisem. Nee, de Van der Werfs en Meijerings, gedreven door iets dat niet ver af staat van het Stockholm Syndroom, hebben een blind vertrouwen in die gasten en varen hoofdzakelijk op het kompas van de onderwereld. Tja, dan kunnen het OM, politie, rechters en journalisten niet deugen en zijn dus een sta-in-de-weg om het gespuis vrij te krijgen en de kurken weer te kunnen laten knallen.

Terecht stelt Van den Heuvel dan ook dat door die soms stuitende identificatie van Van der Werfs en Meijerings met hun gemaltraiteerde (levensgevaarlijke) narcistische cliënten het criminele milieu is verhard.  Snappen die advocaten dan niet dat ze te maken hebben met stakkers die de pubertijd nooit ontgroeid zijn. Dat ze lieden verdedigen die, met angstaanjagende plakplaatjes, anabole spiermassa’s, coke-gebruik en penis-verlengende solexjes met veel blingbling, hardwerkende kasteleins en anderen met stompzinnig geweld verminken.

Ik heb destijds veel met de strafadvocatuur te maken gehad. Zeker, in die tijd stonden Boone, Doedens en Spong cum suis, ook de harde penoze bij. En dat waren ook geen lieverdjes, maar het ging toen toch hoofdzakelijk over de hardheid van het bewijs, de bewijsmiddelen en de procesorde. Zelden maakte een confrère zich zo belachelijk als Meijering dat onlangs in die televisiedocumentaire deed. Wat een komediant, brrrr, werkelijk om te rillen zoals hij met gespeelde verslagenheid theater maakte van de levenslange gevangenisstraf die zijn cliënt, een van de grootste gangsters van het noordelijk halfrond, opgelegd had gekregen.

Jazeker, zelfs die zielige psychopaten in lerenhesjes met verwijfde borduursels hebben recht op een advocaat die vooral de rechtsgang bewaakt, maar als je je dan als strafpleiter met dit bloederige tuig identificeert en rechters probeert wijs te maken dat het slechts om een ‘’vriendenclub’’ gaat en je van journalisten verwacht dat ze die vertroebelde zienswijze volgen, welaan, dan heb je als jurist elk vermogen tot onderscheiden en vooral je analytisch vermogen als academicus verloren.
En dan Van den Heuvel en al die andere collega’s met een sommatie proberen de mond te snoeren? Laat me niet lachen! Kom maar op, zou ik zo zeggen, dan zien we elkaar wel bij de rechter.
Trouwens, is zie graag een sommatie tegemoet.