Aan de keukentafel

Hoda Hamdaoui
Maakt sinds 2011 HODA , een glossy over Marokkaanse vrouwen (oplage 15.000 waarvan een deel voor PR-doeleinden). Ze studeerde mode en kleding, culturele en maatschappelijke vorming en toegepaste communicatiewetenschap. Voorheen werkte ze onder meer in de culturele sector.

‘Ik vind het belangrijk dat er meer “kleur” komt in het schap. Een paar jaar geleden had je multicultiblad SEN en er is ook wel eens iets verschenen dat Mixed heette, maar er was geen tijdschrift voor en over de Marokkaanse vrouw. Dus bedacht ik HODA. Behalve dat ik veel tijdschriften kocht en verslond, had ik geen ervaring met het vak, dus voordat ik begon heb ik een cursus bladenmaken gevolgd.

Ik leer nog elke dag. Ik heb bijvoorbeeld niks met cijfers, maar moet wel mijn administratie voor een groot deel zelf doen. De distributie heb ik ook zelf uitgezocht. Aldipress en Betapress – ik noem ze de twee grote boze wolven – waren uiteindelijk niet geïnteresseerd. Maar ík geloof wel in HODA, dus ben ik losse exemplaren gaan verkopen via mijn site. Dat was een heel gedoe, eindeloos losse factuurtjes van € 3,99 versturen. Maar elke keer als ik iets over HODA mocht vertellen op de radio of in een krant, kwamen er meer bestellingen. Ook werd ik steeds vaker gebeld door boekhandels die het wel wilden verkopen. In het begin ging ik dan gewoon zelf een stapeltje brengen.

Inmiddels zijn er 41 verkooppunten, dat zijn ook Marokkaanse kledingwinkels en groenteboeren. Nog steeds breng ik een deel zelf rond: in Utrecht, waar ik woon, en in Veenendaal, waar ik vandaan kom.

Ik heb mijn eigen centen erin gestoken. Nou, ja centen; zeg maar euro’s. Ik had niet gedacht dat ik zoveel zou moeten investeren. Het heeft me tot nu toe 30.000 euro gekost, en ik verdien er nog niks aan. Ik leef momenteel van een minimumloon. Heel soms denk ik wel eens: waar ben ik aan begonnen. Maar overall ben ik blij dat ik het gedaan heb, en ik hoop dat ik het nog heel lang kan doen.

Dan moeten er wel wat dingen veranderen. Ik zoek een baan voor twee dagen per week. En ik wil de 17 mensen die belangeloos voor me werken – alleen de vormgever krijgt betaald – graag iets kunnen geven. Al zijn het maar de reiskosten als ze naar een interview gaan.’

www.ditishoda.nl

Veronique Werz
Startte in 2010 Lotje&co, een kwartaalblad voor gezinnen met een zorgintensief kind (oplage 10.000). In 2011 won ze de Mercur voor Lancering van het Jaar. Ze is moeder van drie, van wie Teun (12) meervoudig complex gehandicapt is. Voorheen werkte ze onder meer als artdirector voor Libelle.

‘Als je zelf een blad begint moet je er echt in geloven, veel energie hebben en enorm veel incasseringsvermogen. Ik heb met Lotje bij partijen gezeten die letterlijk tegen mij zeiden: “Ach mevrouwtje, ik heb veel goede ideeën voorbij zien komen maar ik heb er nog nooit een zien slagen.” Inmiddels zouden ze graag met ons samenwerken. Het kan dus, maar dan moet je pal achter je idee staan en er helemaal voor gaan.

Ik heb ervoor gekozen om van Lotje&co een stichting te maken. Omdat we zo op een andere manier financiële steun konden zoeken – we worden gesubsidieerd door het NSGK, Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind – maar vooral omdat ik vind dat je voor deze doelgroep op een andere manier een blad moet lanceren dan grote uitgeverijen dat doen. Die uitgeverijen zijn puur gefocust op winst. Dat begrijp ik en ik heb er geen bezwaar tegen, maar het past niet bij Lotje, en ook niet bij mij. Voor mij is de focus investeren in de doelgroep, het verbinden en in gesprek blijven met deze mensen. Alle winst die we zouden maken – wat nog niet het geval is – moet terug worden geïnvesteerd in de stichting en dus de doelgroep.

Ik vind wel dat Lotje zich op een gegeven moment net als een commerciële titel zelf moet kunnen dragen, anders heb je geen bestaansrecht. Die kant gaan we ook op. Omdat het aantal abonnees stijgt, neemt de subsidieaanvraag die ik doe ieder jaar in bedrag af.

Uiteindelijk denk ik dat het goed is dat iemand anders straks de leiding van Lotje overneemt. Ik ben iemand die dingen bedenkt, neerzet, bouwt. Op de winkel passen kan ik wel, maar
daar ligt niet mijn kracht.

Er zijn een paar ideeën voor iets nieuws. Iets eel anders, maar de projecten die ik doe probeer ik wel een dubbele laag te geven zodat ze een maatschappelijk belang hebben. Ik hoop in 2013 een nieuw publieksblad te kunnen lanceren.’

www.lotjeenco.nl

Henk en Joke Bemboom
Lanceerden in april Daphne’s Diary (oplage: 35.000) en zijn genomineerd als Lancering van het Jaar. Het echtpaar gaf eerder een puzzelblad uit, en bedacht Sellvia, nu Magvilla. Vanaf 4 december verschijnt Daphne’s Diary ook in Duitsland.

Henk Bemboom: ‘Als er appeltaart of gehaktballen in Daphne’s Diary staan, bereidt Joke die in onze eigen keuken. Onze dochter Wendy fotografeert het en daarna eten we het gezellig met z’n allen op.’

Joke Bemboom: ‘Ons huis staat vol met spullen die we zelf hebben gemaakt voor artikelen in het blad. Fotoreportages doen we in en om het huis, we weten de weg op de Mac met illustrator, photoshop en indesign. We doen echt alles zelf, er komt nauwelijks een freelancer aan te pas.’

HB: ‘Mensen inhuren kost te veel tijd en geld. We houden het klein en dichtbij. Zo kunnen we onze boterham er al mee verdienen en het is tegelijkertijd de charme van ons blad.’

JB: ‘Het werk gaat dag en nacht door. Overdag zitten we op ons kantoor, dat aan het huis vast zit, ’s avonds op de bank met een laptop en de iPad. We maken enorm veel uren, maar het is zo’n feestje om het helemaal zelf te mogen maken. Omdat het zo groot wordt, zijn we nu wel op zoek naar een bladmanager.’

HB: ‘Er zijn veel mensen die mooie bladen kunnen maken, maar een blad verkopen is veel moeilijker. Daarom hebben we voor we begonnen goed naar verkoopkanalen gekeken. Naast reguliere verspreiding hebben we een alternatief verkoopkanaal; zo’n 1100 bloemenzaken, brocante winkels en cadeauwinkeltjes verkopen Daphne’s Diary en we zijn verkrijgbaar via Magvilla - daar staan we standaard in de top 3. Alles wat we niet via die kanalen verkopen, halen we retour en verkopen we zelf. JB: ‘Adverteerders hebben we weinig. Volgend jaar willen we dat serieuzer aanpakken. Maar we kunnen zonder, en dat vinden we heel belangrijk.’

HB: ‘Uiteindelijk willen we dat Daphne’s Diary een merk wordt. We hebben een webshop, we willen workshops gaan geven – bloemschikken, brood bakken – en je kunt via ons reisjes boeken, naar een antiekmarkt in Engeland bijvoorbeeld. Langzaamaan breiden we dat uit. Maar het blad blijft de basis.’

www.daphnesdiary.nl

Lisette Wevers
Stapte begin dit jaar uit trouwmagazine Wit Wedding, dat ze zelfstandig uitgaf met Francisca Kramer, om in haar eentje een nieuw avontuur te beginnen. Dat werd mind & lifestylemagazine LIS (oplage: 30.000), waarmee ze wil prikkelen en verdiepen.

‘Ik miste iets op de bladenmarkt, en ik had het idee dat ik daar niet de enige in was. Een mix van ontspanning en inspiratie. Ik wilde een magazine maken dat je prikkelt om je leven authentiek vorm te geven, op een ontspannen manier. Die ruimte wil ik de lezers ook geven: om zelf te onderzoeken wat een goed leven voor je is.

Vorig najaar heb ik een dummy gemaakt en ben daarmee bij een uitgever geweest waarvan ik vond dat het goed zou passen, maar dat werd het niet. Toen heb ik al snel besloten om LIS zelf in de markt te zetten. Ik had eigenlijk gewoon niet het geduld om maanden op zoek te gaan naar een uitgever en gesprekken te voeren, en wilde gewoon gáán.

Natuurlijk is de markt heel anders dan in 2006, toen ik met WIT begon. Maar ik ben ervan overtuigd dat het juist nu tijd is voor een blad als LIS, waarmee je een goed gevoel in jezelf kunt vinden.’

Voor marketing had ik helemaal geen budget. Dat is echt een handicap. Op het moment dat je lanceert moet iedereen je blad eigenlijk al kennen, zodat ze het meteen kopen. Boekhandels hebben er namelijk niet eindeloos geduld mee. Ik heb in het begin best veel free publicity gehad, maar ik weet dat veel vrouwen LIS nog niet kennen. Enerzijds geeft me dat het gevoel dat er nog een wereld te winnen is. Maar aan de andere kant: als de groei niet snel genoeg gaat, kun je het schudden.

Ik bevind me nu op een punt dat het snel breakeven moet worden. Tot nu toe is dat nog niet gelukt, maar na een bijna-stop gaat het nu de goede kant op.

Ik zou nog steeds graag een strategische samenwerking aangaan met een grote uitgeverij. Dan zou ik eindelijk een volgende stap kunnen zetten: ervoor zorgen dat LIS bekender wordt, de distributie optimaliseren, een efficiencyslag slaan.

Ik ben in gesprek met een partij, maar het is – zeker in deze tijd – natuurlijk maar de vraag of daar iets uitkomt.’

www.lis-magazine.nl

Foto’s: Truus van Gog