Weblog: 16 oproepen gemist
WEBLOG Om mij heen vielen gewonden. Ze werden op de schouders van een paar demonstranten naar een soort veldhospitaaltje gebracht. Eén dode volgde, maar daar kon alleen nog voor gebeden worden. Waarna de 'shabab'- de jongemannen - terugrenden om verder te vechten tegen de Muburak-aanhangers. Ik keek schuin omhoog: het Hilton-hotel torent iets verderop boven de gevechten uit. Daar binnen een groot deel van de wereldpers: gevangen in hun kamers van 350 dollar per nacht: hun toegang tot het plein loopt langs de Mubarak-aanhang, die een ongekende haat tegen journalisten heeft. Mijn vrije toegang tot deze mooie positie op het Tahrirplein heb ik te danken aan twee zaken: een (veel goedkoper) hotel en aan mijn collega van de Arabische afdeling van de Wereldomroep, die soms even vooruit loopt als ik bang ben dat Mubarak-aanhangers mij staan op te wachten.
Linksaf, rechtsaf, steegje door, over een barricade heen. Dan voelt arriveren op het plein van Tahrir - overwinning - inderdáád als een overwinning. Maar vooral van je eigen angst: want de schrik zit er bij het journaille goed in. Niets is zo bedreigend als volkswoede. Daar valt niet tegenop te praten.
Ik heb bommen, granaten en raketten in talloze oorlogen zien passeren, maar meestal zijn ze niet voor jou bedoeld. “Ben je daar wel veilig, op het plein?”, werd mij in diverse uitzendingen steeds gevraagd. Nou, hier juist wel. Hier zijn de scheidslijnen duidelijk en de demonstranten zien de pers graag komen.
Maar inmiddels is de meeste pers nog verder komen te zitten. De Nederlandse journalisten die in het Hilton zaten zijn geëvacueerd naar verderop in de stad. Daar heb ik niks van meegekregen. Ik lag om de hoek van het plein even in diepe slaap en zag middenin de nacht op mijn telefoon: 16 oproepen gemist.
Het is heel lief, al die bezorgdheid om de journalisten. Maar wij zitten hier toch echt uit vrije wil. We zoeken ongemakkelijke plekken zelf op. Daar horen risico’s bij. Daar mogen we ook best over vertellen. Maar we zitten hier voor een ander verhaal: over mensen die er niet voor gekozen hebben om in deze dictatuur te leven. Die er voor kiezen daar een punt achter te zetten. Die zelfs hun leven willen geven voor die vrijheid.
Ik hoop dat de oproepen die ik krijg als ik vandaag weer op het Tahrirplein sta vooral daarover gaan. Dan zal ik ze graag beantwoorden. Ook als het er 16 zijn.
Praat mee