27 mei 2010
Beste Haks,
Wat een mooi stuk heeft u geschreven. Is dit toevallig ergens gepubliceerd, in de pers of op een site?
Ik hoor het graag.
Met vriendelijke groeten,
Elselinda Schouten
Manager Wende Snijders
Wende Snijder ontketent Brelliaanse furie in Oss
“Stop!“ riep de oudere heer in het publiek in een futiele poging de storm die Wende Snijders heet te bezweren. Hij wilde het gebiedend laten klinken, maar het klonk meer gepijnigd. Wende was midden in een verhaal hoe zij haar moeder met een mes om het leven bracht en in een pan kookte. Het was slechts een onderdeel van de voorstelling die de artieste haar verbouwereerde publiek in de Lievekamp in Oss op 25 mei voorschotelde. Hier regeerde niet de schoonheid als muze, maar werd het publiek gevloerd door rauwheid, vervreemding, stress en angst.
Maar toch in al die furie, schijnbaar rechtstreeks afgetapt van haar antecedent Jacques Brel, waren poëtische glinsteringen herkenbaar. Onzegbaar mooi was het duet van de zwarte schaduw van Wende met een in witte jurk gekleed jong meisje dat in een bibberige zwart/ film op het filmdoek geprojecteerd werd. Snoeihard was de met elektrische gitaar en bouwvakakkoorden ondersteunde pijnkreet die snel daarop volgde. Opgejaagd en herkenbaar was haar verhaal over een nachtmerrieachtige poging om in een supermarkt zoiets simpels als nootjes te kopen.
Zo smeet Wende Snijders op piano, gitaar, traporgeltje en synthesizer de gejaagdheid, stress en eenzaamheid van de moderne mens haar publiek tegemoet. Alles met een fenomenale stem en in rake liedjes. Geen Franse chansonvertolkingen meer, maar vrijwel alles in het Engels. Ook dat zal menige francofiele bezoeker op het verkeerde been gezet hebben. Terwijl deze voorstelling meer Jacques Brel was dan welke Brelcover dan ook had kunnen zijn. Het verbijsterde publiek in Oss was als in de stoel vastgenageld en kwam pas los bij het tweede open doekje. In een enkele toegift op haar hekelschets van het moderne leven gaf Wende de lijm waarmee ze haar publiek de manier gaf om al pijnlijke puinhopen toch nog aaneen te smeden. “Het komt misschien niet allemaal goed, maar vergeet niet dat ik van je houd.”
(De recensie was verschenen op Linked In en trok al gauw reacties)