Piet Koster (1946-2010)
Eigenlijk wilde hij piloot worden en op een medische keuring na was hij daarvoor geschikt. Het lot bepaalde anders. Piet Koster belandde niet op start- en landingsbanen, maar in de journalistieke jungle. Daar bleek hij door zijn gedrevenheid, sociale vaardigheden en precisie uitermate voor geknipt. Op de kunstredactie van Het Vrije Volk (HVV) in Rotterdam stond hij bekend als ‘Pietje Precies’. Talloze malen verscheen hij daar bij de eindredactiedesk met opgeheven vingertje en zei met die ondeugende twinkeling in zijn ogen: ‘Mijne heren, een kleine correctie… ‘
Vorig jaar werd bij Piet kanker geconstateerd. Aan insiders had hij begin dit jaar verkondigd dat zijn einde naderde. Ogenschijnlijk praatte hij daar relativerend over. Samen met zijn vrouw Vera en zonen Floris en Steye wilde hij er nog een paar prachtmaanden van maken.
Tijdens zijn afscheid in een overvolle aula op de begraafplaats Crooswijk zei Leo Pronk, oud-hoofdredacteur van HVV en Rotterdams Dagblad: ‘Hij bouwde in zijn sector die hem zo lief was, de kunst en cultuur, grote netwerken op. Velen werden vrienden van Piet. Van het Rotterdams Philharmonisch, van Jasperina tot Youp en van Toon tot Freek. Hij kende iedereen en iedereen kende hem.’
Eind 1990, bij de teloorgang van ‘ons’ Vrije Volk, zie ik Piet de redactie op rennen met de haast profetische woorden: ‘Te paard, te paard, we zijn verraden!’ Als geboren ‘verzetsman’ kreeg hij pas achteraf gelijk. En hoe. In het slagveld dat volgde vielen collega’s bij bosjes, onder wie Piet. Toen ging hij stokrozen kweken. Die stonden kaarsrecht, zoals Piet zelf principieel tot het einde toe is gebleven.
In het uit de oorlog daterende restaurant ‘De Pijp’, waar Piet ook graag kwam had iemand met viltstift op een wc-muur geschreven: ‘Ik zit in het verzet, maar niemand weet dat het oorlog is’. Chapeau Piet!
Jim Postma,
Rotterdamse Journalisten Vereniging (RJV)
