Karen Vlieger (1970-2018) bracht vanaf dag één haar ziekte in beeld
Op donderdag 14 juni is op 47 jarige leeftijd fotografe Karen Vlieger overleden.
In 1993 studeerde Karen af aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Na een stage bij Het Parool begon ze na haar eindexamen als freelance fotograaf te werken. In 2008 werd haar leven wreed op z’n kop gezet: zij kreeg lymfeklierkanker. In 2010 werd er een hersentumor ontdekt en kreeg ze te horen dat ze nog maar drie tot twaalf maanden te leven had.
Karen heeft vanaf dag één haar ziekte gefotografeerd. Zo ontstond de serie ‘De Zwarte Doos van Vlucht K.L. 15.5.08’, genoemd naar de dag waarop ze het zware nieuws te horen kreeg. De fotoserie maakte onderdeel uit van een expositie in de Grote Kerk in Den Haag met als thema: ‘Kanker in beeld’.
Tot ongeloof van iedereen en niet in het minst van haar artsen, bleek haar leven niet te eindigen in dat jaar 2008, noch in het jaar erop. Wonderbaarlijk genoeg knapte ze op en was ze fit genoeg om een aantal grote reizen te maken mat haar man Arthur, waarvan ze in woord en beeld verslag deden in een bijzondere serie reisverslagen. Dat waren ook de reizen waarop ze het duiken en de onderwaterfotografie ontdekte. Als groot en empathisch dierenliefhebber was ze altijd op zoek naar walvissen en andere zeezoogdieren.
In 2011 exposeerde zij de fotoserie die ze over haar ziekte maakte in de Melkweg Galerie in Amsterdam, de Haagsche Kunstkring in Den Haag en tijdens het fotofestival ‘Noorderlicht’ in Groningen onder de veelzeggende titel ‘In de wachtkamer van de dood.’
Het ging haar fysiek redelijk goed, al hoewel ze moeite had na de ingrijpende wending in haar leven het ‘gewone’ weer op te pakken. Begin dit jaar gebeurde echter wat ze al die jaren al vreesde: er werd een nieuwe hersentumor ontdekt. Deze tumor was niet meer behandelbaar.
Tot het laatst toe bleef ze nieuwsgierig naar de mensen om haar heen, genoot ze van bezoekjes, uitstapjes met vrienden, het opzoeken van mensen en plekken die een belangrijke rol in haar leven hadden gespeeld. Met een ongelofelijk bewonderenswaardige kalmte, humor en relativeringsvermogen nam ze bewust afscheid van het leven dat haar lief was aan de zijde van een groep heel trouwe vrienden en bovenal haar grote toeverlaat Arthur. Die laatste reis in nu ten einde. Zij zal enorm gemist worden.
Praat mee