Geert Jan Hahn (27)

‘Het stereotype beeld is dat Russen, Polen en Oekraïners stug zijn, dat ze in een koud land leven en dat ze corrupt zijn. Dat beeld is deels waar, maar het is lang niet zo zwart-wit. Die landen zijn fascinerend. Wat begon met interesse voor de talen, rijke geschiedenis en literatuur heeft zich de laatste jaren tot een bredere interesse ontwikkeld: politiek, landbouw en energie. En geen land is hetzelfde. Elke maand ben ik in een ander land, en ik publiceer wat ik leer, ervaar en ontdek.’

‘Het komt regelmatig voor dat ik twaalf tot veertien uur per dag werk. Als het buiten mooi weer is, interesseert me dat geen bal. Als er werk is dat af moet, dan gaat dat voor. Ik heb onlangs zelfs mijn vakantie een paar dagen uitgesteld.’

‘Dat is wel eens gebeurd. Ik woonde in 2011 en 2012 in Kiev. Tijdens het EK in Oekraïne en Polen werd ik door allerlei landelijke media gevraagd aan te treden als deskundige. In die periode pakte ik alles aan, dus ook opdrachten voor veel vakbladen, want dat was mijn kans om even flink te cashen. Toen nam ik teveel hooi op mijn vork en ben ik mezelf ook tegengekomen. Een leerzame periode.’

‘Een reportage die ik voor de Volkskrant maakte over Mars, een gehucht in Oekraïne met maar vijftien inwoners dat heel goed laat zien hoe kleine dorpen leeglopen en veranderen in spookdorpen. In dat artikel kon ik alles kwijt waar ik de afgelopen tien jaar voor gewerkt heb.’

‘Ik heb graag mensen om me heen, zowel in het buitenland als in Nederland. Altijd al gehad. Ik mis het hebben van collega’s dus wel. Het is fijn om even om feedback te kunnen vragen. Om dat als freelancer toch een beetje te hebben, maak ik veel gebruik van Skype. Zo kun je alsnog met anderen sparren. Gelukkig kan ik nog regelmatig met fotografen op pad. Daar kan ik van genieten.’

‘Een vast correspondentschap, maar dat bestaat niet meer. Vanuit mijn expertise zou het een logische stap zijn om te gaan werken op een buitenlandredactie. Maar de vraag is of ik er zelf bij gebaat ben om te schrijven over landen als IJsland en Turkije. Ik blijf me liever als specialist ontwikkelen.’

‘Als het om een mooi verhaal draait, dan zit de beloning voor mij niet in het geld, maar in het verhaal zelf. Dankzij mijn tijd in vaste dienst bij De Pers (van 2006 tot 2011, red.) heb ik reserves opgebouwd. Daarom kan ik nu doen wat ik echt wil doen. Als ik maandelijks break-even speel en mijn vriendin uit eten kan nemen, dan ben ik een blije baas.’