mgm nvj maart

— vrijdag 9 september 2011, 10:00 | 0 reacties, praat mee

Bekentenissen van een stagebegeleider

Een lange rij stagiairs zag redacteur Frans Oremus van Villamedia de afgelopen jaren voorbij trekken. Tot voor kort lekker rustig vanaf de zijlijn. Maar – sinds het vertrek van een collega enige tijd geleden – mag hij zich stagebegeleider noemen. ‘Niet alle stagiairs hebben benul van waar ze mee bezig zijn: “Oooh, hebben we vandaag een deadline?”’ Laatste wijziging: 17 april 2014, 13:06

Stagiairs zijn er in alle soorten en maten. En hoewel ze allemaal bijna een op het vak toegespitste HBO-studie (in Zwolle, Utrecht, Tilburg of communicatiehogeschool in Amsterdam) achter de rug hebben, zijn er nogal wat onder hen die geen benul hebben van wat het inhoudt om een blad te maken. Ze zitten op onze redactie, werken vreugdeloos de hen toebedeelde klusjes af en kijken vanaf ongeveer half vijf met vragende ogen beurtelings naar hun horloge en naar mij – in steeds dwingender tempo. Je voelt het aankomen: dit type dat van journalistiek zijn of haar beroep wil maken is met z’n hoofd al bij: vriendje/klanktherapie/schrijfklusje voor de lokale krant/voetbal/outletshoppen/vriendenetentje/festival (doorhalen wat niet van toepassing is) en zal de komende maanden alles aangrijpen om zo laat mogelijk binnen te komen en zo vroeg mogelijk te vertrekken. Deze stagiairs hebben over het algemeen veel meer ‘terugkom­dagen’ (naar school) dan hun medeleerlingen, zijn geregeld ‘niet lekker’ en kunnen daarom niet komen of hebben een moeder die hulpbehoevend is door een ongeval dat juist vorige week plaatsvond. Ze vervullen de resterende weken met steeds zichtbaarder chagrijn hun taakjes tot ze – opgelucht en met een krappe voldoende in de achterzak – het pand definitief verlaten, stiekem in hun sas dat ze met hun scala aan smoezen minder uren op hun stageplek hebben gezeten dan de school vereist.

De minste gemotiveerde stagiaire die ik heb meegemaakt was Marjan (niet haar echte naam). Wulps en uitdagend kwam ze – soms per taxi – gekleed in dure merkkleding (schoenen van Prada, een jasje van Filippa K met luipaarddessin – dat werk) naar de redactie, minzaam neerkijkend op onze stoffige kloffies en dito werkzaamheden. Vooral mijn jongere, mannelijke collega’s op de redactie moest ik regelmatig vragen niet al te luid in haar bijzijn te roddelen over hoe ze een dergelijke levensstijl kon bekostigen.

Zwijgend deed ze haar redactietaakjes tot ze werd gebeld door haar huisgenote die de avond ervoor teveel drugs tot zich had genomen en Marjan spoedhulp moest komen brengen. Of ze kwam helemaal niet opdagen, en bleek – toen ik haar eindelijk mobiel te pakken kreeg – op weg naar Parijs. ‘Had ik toch vorige week gezegd? O, wat vervelend nou’, zei ze vanuit de Thalys.

Ze bleek niet bereid naar een intellectueel debat over journalistieke ethiek te gaan, of een persconferentie van de publieke omroep. Dan moest ze juist naar dat vriendenetentje dat al lang geleden was gepland. Maar toen tijdschrift LINDA. in Aalsmeer uitpakte met een event vol modekoninginnen en andere celebrities wilde ze wel namens ons blad geaccrediteerd worden. Ik hoopte dat ze terug zou komen met een leuk stukje voor de OSM-rubriek. Dit was immers haar biotoop. Maar op de avond van het feestje belde ze me om tien uur op met een dun stemmetje – er was iets mis gegaan met de accreditatie. Ze stond niet op de gastenlijst en LINDA. bleek onverbiddelijk: ‘Ik sta hier in de middle of nowhere en ik mag er niet in.’ Ik bood aan dat ze op onze kosten een taxi mocht bellen. ‘Heb ik al gedaan’, zei ze.

Een beetje vermoeiend, dit soort stagiaires. Maar véél vermoeiender is het type dat zich heeft voorgenomen alles uit zijn stage­periode te halen wat erin zit. Zo iemand die er met volle energie ingaat en een onuitputtelijke lijst ideeën op schrift heeft gesteld, waaronder een reis naar het buitenland om daar zijn journalistieke held te interviewen. Het is het type dat de redactie de hele dag lastigvalt met schijnbaar slimme vragen op gepaste – maar meestal ongepaste – momenten.

Zo hadden we een stagiair – laat ik hem Geor­ge noemen – die werkelijk iedere oprisping onmiddellijk wilde delen, ongeacht of je aan de telefoon zat, nog snel een stuk voor de deadline zat te tikken of in overleg was met een collega. Zijn pogingen als: ‘zou het leuk zijn als ik probeer Paul Witteman…’ of ‘weten jullie dat de meeste oorlogsjournalisten embedded..’ of ‘hoe moet ik een fotograaf…’ werden steeds vaker in de kiem gesmoord door met name mijn jongere collega’s die hem bruusk onderbraken omdat mijn ‘sorry George, we zijn even in gesprek’ geen enkele indruk maakte. Toen ook dit niet hielp – hij dacht waarschijnlijk dat dit de vrije, wat grappig-cynische communicatie van journalisten-onder-elkaar betrof waardoor je je niet moest laten intimideren – legde ik hem uit dat hij alles mocht vragen wat op enig moment relevant was maar dat hij al zijn ideeën die geen haast hadden moest bewaren tot het einde van de middag, waarop we ze dan stuk voor stuk zouden doornemen. Dat werkte, al keek hij me een paar keer per dag doordringend aan, wijzend op zijn uitdrukkelijk gesloten mond, waarmee hij blijkbaar wilde zeggen dat hij nu een héél leuk idee had dat er echt even uit moest. Vervolgens wees ik op een pen en papier en schreef hij braaf zijn gedachtespinsels op. Hierdoor werd het een stuk rustiger op de redactie. En omdat hij gedwongen was langer na te denken over de werkelijke brille van zijn eigen idee bleek het door te nemen ideeënlijstje aan het einde van de dag vrij kort. Een win-win-situatie.

Roken biedt de stagebegeleider enkele keren per dag een paar minuten van heilzame eenzaamheid in de buitenlucht. Zonder constante afleiding van impulsieve vragen (‘hoe kom ik ook alweer in het CMS; o ja ik zie het al’) kun je even productief met je eigen werk bezig zijn. Tenzij…de stagiair ook rookt. Als roofdieren houden ze in de gaten wanneer je je aansteker pakt om er even stiekem tussen uit te knijpen. Meestal lukt dat niet en lopen ze ‘gezellig’ mee. Veel van deze jonge nicotineverslaafden hebben de neiging dit momentje aan te grijpen om een samenzweerderig rokers-onder-elkaar sfeertje te creëren en de begeleider in te wijden in hun privé-leven. ‘Chille’ drankgelagen, geldproblemen en faalangst komen dan langs. Maar ook zwaardere problemen.

Stagiair George vertrouwde me tijdens twee Marlboro’s toe dat hij tienervader was en een dochtertje had van vier die hij nauwelijks zag, net zo min als de tienermoeder die hij zwanger had gemaakt… Pom-pie-dom, zullen we maar weer naar binnen gaan? Het zat George hoog. De rest van de redactie was niet op de hoogte maar vond zijn gedrag vreemd. ‘Er is iets met hem; alsof-ie een geheim heeft’, zei een collega. Tot zijn vertrek heb ik zijn slecht verwerkte verdriet niet verraden, me af en toe verbijtend als anderen zijn gedrag bekritiseerden en alleen ik begreep waar de oorzaak lag. 

Stagiairs begeleiden is dus gewoon heel leuk. Werkelijk. Want tussen alle ergernisjes door is het – cliché maar waar – mooi om jonge mensen te zien groeien in hun vak. Niks leuker dan een stagiair te zien worstelen met een artikel om hem vervolgens te vertellen dat zijn stuk toch niet meegaat. Meestal resulteert deze bittere teleurstelling in het beoogde educatieve effect, waardoor – na uitleg over wat er nu precies rammelt – een volgend stuk ineens wel aan de elementaire journalistieke principes voldoet. Mooier nog is de student die gaandeweg werkelijk de smaak te pakken krijgt en je verrast met steeds betere stukken, zelf initiatief neemt, met zichtbare tegenzin stopt met zijn stage en je daarna nog blijft bestoken met verhaalideeën. Helaas kan ik die tot nu toe op één hand tellen.


——-

Bekijk meer van

Tip de redactie

Logo Publeaks Wil je Villamedia tippen, maar is dat te gevoelig voor een gewone mail? Villamedia is aangesloten bij Publeaks, het platform waarmee je veilig en volledig anoniem materiaal met de redactie kunt delen: publeaks.nl/villamedia

Praat mee

Colofon

Villamedia is een uitgave van Villamedia Uitgeverij BV

Uitgever

Dolf Rogmans

Postadres

Villamedia Uitgeverij BV
Postbus 75997
1070 AZ Amsterdam

Bezoekadres

Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Factuurgegevens

Villamedia Uitgeverij BV
Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Contact

redactie@villamedia.nl

Redactie (tips?)

Chris Helt, hoofdredacteur

Marjolein Slats, adjunct-hoofdredacteur

Linda Nab, redacteur

Lars Pasveer, redacteur

Trudy Brandenburg-Van de Ven, redacteur

Rutger de Quay, redacteur

Nick Kivits, redacteur

Sales

Sofia van Wijk

Emiel Smit

Teddy van der Laan

Webbeheer

Marc Willemsen

Vacatures & advertenties

vacatures@villamedia.nl

Bereik

Villamedia trekt maandelijks gemiddeld 120.000 unieke bezoekers. De bezoekers genereren momenteel zo’n 800.000 pageviews.

Rechten

Villamedia heeft zich ingespannen om alle rechthebbenden van beelden en teksten te achterhalen. Meen je rechten te kunnen doen gelden, dan kun je je bij ons melden.