Joost Divendal, een familyman
Een journalist heeft eigenlijk geen baas, althans hij wil het niet weten. Maar als er iemand was die baas kon zijn zonder dat je het door had dan was het Joost Divendal, onze ‘baas’ (van redactie De Journalist) van begin 2003 tot eind 2007. Dat ging vaak zo. Hij begreep bijvoorbeeld ‘helemaal’ dat je niet meteen warm liep om dat verhaal te schrijven.
‘Maar… als er iemand is die dit kan ben jij het. Jij kent die wereld zo goed. Niemand hééft dit’, drong hij dan aan, met doordringende blik maar ondeugende lach. En voor je het wist zat je in trein of auto. Met een flinke klus op je nek, maar met een goed zelfbeeld: Ja, eigenlijk kan ik ook best wat. Toch leuk dat zo’n erudiet kenner van literatuur, schilderkunst en journalistiek die kwaliteiten in mij ziet, dacht je.
Het was dezelfde kwaliteit waarmee Joost Freek de Jonge kon overhalen een Mediadag in te leiden, een nummer van De Journalist kon maken zonder foto’s - maar uitsluitend strips - of de beste cover kon laten maken nadat Theo van Gogh was vermoord. Hij kreeg veel voor elkaar, omdat zijn enthousiasme onontkoombaar was en hij in staat was je omhoog te laten reiken (‘Wie vliegt..’) naar iets dat net boven je macht lag. Je deed het, omdat Joost je had overtuigd dat je het kon.
Joost kwam dichtbij en was altijd optimistisch. Hij nam vaak bloemetjes mee voor alle redacteuren, de vormgever, de stagiaire. Tja, welke ‘baas’ zet er nou een Kaaps viooltje naast je computer? Het maakte dat je met hem meeleefde. Met het boek waar hij aan schreef, het huis dat hij ging kopen, het eindexamen van zijn dochters en de buitenlandse reis van zijn vrouw.
Omgekeerd kon hij je een persoonlijke vraag stellen, waarbij je het gevoel overhield dat hij over je had nagedacht en feilloos de kern begreep van datgene waarmee je bezig was. Veel mensen hadden waarschijnlijk het gevoel tot de omvangrijke ‘familie’ van Joost te behoren, in letterlijke of overdrachtelijke zin. Een familyman, vooral voor zijn gezin, maar ook een beetje voor de redactie en ongetwijfeld voor de vele contacten die hij daarbuiten had. We zullen hem vreselijk missen om wat hij was: zonnig, zorgzaam, en zeldzaam inspirerend.
Praat mee
7 reacties
Geert Wilkens, 22 mei 2010, 23:38
Ik herinner mij nog de momenten dat alle mailadressen van de NVJ en, toen nog, De Journalist uit de lucht waren en de deadline steeds dichterbij kwam. Met heel veel geduld,enthousiasme en vooral humor van Joost kwam mijn bijdrage toch nog op tijd bij de redactie.
De deadline voor Joost nu is veel te vroeg gekomen; moge hij rusten in vrede.
Bas de Vries, 22 mei 2010, 23:42
Wat een onbegrijpelijk, afschuwelijk nieuws.
Nienke Schipper, 23 mei 2010, 00:37
Joost is een legende bij Trouw. Iemand zei tegen me “Joost borrelde van iedeeen”. Het nieuws komt hard aan.
Reinjan Mulder, 23 mei 2010, 17:39
Laten we ook Joost’s Nicolosia, het schitterende en hoogst originele boek over Bellini en de Venetiaanse schilderkunst, niet vergeten. Het boek heeft nog steeds een ereplaatje in mijn kast. Joost was voor mij veel meer dan alleen maar een journalist. Shit, driewerf shit.
Spinhof, 25 mei 2010, 00:13
Shit! Wat komt dit onverwacht hard aan, ik meende dat hij zijn ziekte de baas was.
Truusje van Tol, 25 mei 2010, 15:38
Lang geleden, ergens eind jaren zeventig begin jaren tachtig, ontmoette ik Joost Divendal bij De Populier waar hij toen nog werkte. Waar het over ging weet ik niet meer precies, iets met de Amsterdamse Pers waarvan ik toen bestuurslid was. Maar ik weet nog wel heel goed hoe bevlogen hij overkwam en hoe sympathiek ik hem vond. Ik ben hem een beetje blijven volgen in zijn carrière, tot en met zijn hoofdredacteurschap van de Journalist. Alles wat hij deed en schreef onderstreepte mijn indruk van toen.
Een van de mensen bij wier overlijdensbericht je hartgrondig ‘verdomme’ roept. En dat heb ik dan ook gedaan.
Erna Schinkelshoek, 25 mei 2010, 16:15
Zijn website is nog gewoon in de lucht, zag ik. Dat geeft gelegenheid om je een beeld te vormen van zijn oeuvre en er wat recente artikelen van zijn hand op na te slaan.