‘Eigenlijk geloof ik wel in mezelf’

Plant studeerde af aan de UvA (Televisiestudies) op het onderwerp ‘Radio Nederland Wereldomroep en informatiestromen naar Sub-Sahara Afrika’(.pdf). Een breed onderwerp: het heeft te maken met de Nieuwe Informatieorde die de VN – na de Nieuwe Economische Orde – wilde instellen in de late jaren ’70 en die, begrijpelijkerwijs, nogal wat voeten in de aarde had. Het ideaal is nooit verwezenlijkt, maar wel wordt sindsdien regelmatig de aandacht gevestigd op de richting waarin de informatiestromen zich bewegen en de overheersing, op dat terrein, van de grote, vooral westerse persagentschappen, zoals Reuters, AFP en AP – al zijn er sindsdien wat andere spelers (denk aan Al-Jazeera) bij gekomen. Ook bij de Radio Nederland Wereldomroep (RNW) leefden natuurlijk dit soort idealen (meer informatiestromen van zuid naar zuid en van zuid naar noord) – eigenlijk al vanuit de aard van de omroep.

Meike Plant, die antropologie als minor deed en stage liep (en de Masterclass Buitenlandjournalistiek volgde) bij Lokaal Mondiaal, kreeg in dat kader de kans een aantal reizen naar Afrika te maken en daar documentaires te maken. Zo werkte ze mee aan een onderwerp over de ontwikkeling van de journalistiek vanuit het zuiden. Voor haar lag het onderwerp van haar scriptie dus wel voor de hand.

In dat opzicht was RNW een voor de hand liggende keus. Meike Plant dook in het archief van de organisatie. Een keuze maken uit het vele materiaal was niet gemakkelijk. De moeilijkheid zat ‘m in het afbakenen ervan. ‘Er is zó veel en alles is zó interessant. Wanneer stop je? Ik heb me beperkt tot het organisatorische niveau. Als ik inhoudelijke items had geanalyseerd, had dat nóg veel meer tijd gekost.’ Nu al deed ze een jaar langer over haar master dan gepland – maar daar staan wel ‘heel mooie reizen’ tegenover, waarbij ze ook kon (leren) filmen. Want dat heeft ze – afgezien van een korte workshop tijdens haar studie - vooral zichzelf moeten leren.

Inmiddels is ze begonnen als freelancer, ‘al is het lastig daarvan rond te komen’. Schrijven doet ze ook wel, onder andere voor Vice Versa, denieuwereporter.nl, debuitenlandredactie.nl. Op het ogenblik is ze bezig met een filmproject in Hongarije (over twee Roma die erin slaagden een universitaire opleiding te volgen), maar de financiering is een probleem. Om vooral met haar vak bezig te blijven, doet ze dingen op vrijwillige basis, bijvoorbeeld voor Amnesty International en Movies that Matter. Bij het festival in maart 2012 werd ook een korte film vertoond die Meike Plant samen met Chrisje Sterk maakte, ‘Tough’.

Daarnaast heeft ze ‘baantjes puur voor het geld’. Haar grootste probleem: ‘Ik ben niet zo zakelijk.’ Dus een filmproject, een idee verkopen is nog niet zo gemakkelijk, al heeft ze tijdens haar studie wel colleges gevolgd die thema’s behandelden als pitchen, het aanvragen van subsidies, het schrijven en indienen van een filmplan, maar kennelijk minder aandacht schonken aan het vinden van financiering voor individuele initiatieven – afgezien van de subsidiekraan, die nu voor een groot deel is dichtgedraaid.

Ze wil zichzelf ook nog ‘verder ontwikkelen qua beeld’. Al is ze meer op de inhoud gericht dan op de vorm. ‘Voor mij is een film een manier om een verhaal te vertellen.’ Het filmen heeft ze zich voornamelijk zelf aangeleerd, gewoon door het te doen. En door het werk van anderen te bekijken. Haar grote voorbeeld? ‘Louis Theroux, om zijn nieuwsgierigheid, de onbevangenheid waarmee hij kritische vragen stelt. Hij blijft doorvragen waar anderen stoppen.’

Als ze erover nadenkt, heeft ze ‘best veel dingen gedaan’ tijdens haar studie. ‘Eigenlijk geloof ik wel in mezelf.’ En dan zegt ze nog maar eens, misschien om zichzelf te overtuigen dat ze er echt zal komen : ‘Ik ben heel erg ambitieus.’

Foto: Karoly Effenberger