Als coverband kom je nog eens ergens. Je ontmoet interessante mensen, doet nieuwe indrukken op. Zo ook die middag dat we mochten spelen op de kermis is Wognum. En wel in het lokaal zeer bekende Café Tinus Stam. Toen we binnenkwamen was het al gezellig druk. En dat zo aan het eind van de ochtend. Een podium was er niet, maar de bareigenaar had een hoekje voor ons geserveerd waar we onze spulletjes konden opzetten. Na afloop konden we bij hem ons geld halen. Hij zat in de snackbar om de hoek. Ze waren zeker voorbereid op de kermis, want stoelen waren er niet te vinden in het etablissement. Tafels waren er wel, een soort in beton gegoten bouwkatrollen. Je weet wel die grote ronde dingen die ze in de wegenbouw gebruiken, waar kabels mee vervoerd worden. Niet van de grond te krijgen, dachten we. Dat belooft wat. We begonnen met spelen en het was meteen feest. De lokale jongens wilden graag meezingen, dus we gaven ze een standaard met microfoon. Zoals altijd sloten we de stekker niet aan. Een oude truc, die altijd werkt. Ook dit keer stond het het etaleren van hun zangtalenten niet in de weg. De jongens hadden, leek het, grote dorst. Het bier werd per meter besteld. Ze namen echter maar een heel klein slokje, om vervolgens de rest met een grote zwaai door te zaal te gooien. Toch hadden de jongens respect voor ons, want er vloeide geen druppel bier op ons ‘podium’. In de pauze kregen we te horen dat ze ons goed vonden. De band van vorige week was kut, dus die hadden ze maar in elkaar geslagen. Bedankt jongens. De tweede set begon zoals de eerste set geëindigd was. Bier, bier en bier. Een groep keurig opgemaakte meisjes bleef dapper in hun hoekje zitten. Een inventieve knaap had de doos met oude kranten ontdekt. Kranten met bier, dat gooit pas lekker. Na de zoveelste klets natte kranten hielden ook de laatste meisjes het voor gezien. De barkeeper trouwens ook. We waren alleen. De zogenaamde niet van hun plaats te krijgen tafels bleken met vijf man toch op te tillen. En wat is leuker dan met zoiets de stevigheid van de bar te testen. Er stond inmiddels een centimeter bier in de zaak, onze plek echter was nog steeds kurkdroog. We waren mateloos populair, maar dit werd zelfs ons te gortig. Tijd om te stoppen. Altijd een risico, het voortijdig beëindigen van een optreden. Het ging goed. Ze waren te ver heen om nog enig besef van tijd te hebben. De jongens wilden graag meehelpen met opruimen, ik zei dat ze veel beter konden feesten. Het is tenslotte meer één keer kermis per jaar. De microfoonstandaard deed nog goede diensten. Ook zonder microfoon kan je daar prima door zingen. Zij konden trouwens overal door zingen. Luidsprekerstandaards, bekkenstandaards. Zo snel en efficiënt als we konden haalden we onze spullen weg. Net op het moment dat ik het laatste trommeltje uit de zaal trok kwam een van die gasten met de brandspuit de zaak inzetten. We hadden het weer gered. Dat de zaaleigenaar pas na lang zoeken boven water kwam om ons uit te betalen, deed ons hooguit de wenkbrauwen fronsen. Ging het goed jongens? Vroeg ie nog.
Vol goede moed en nog nagenietend togen we diezelfde avond naar Lopikerkapel, Camping ‘Klein Scheveningen’. Je zou kunnen zeggen het andere uiterste. Drie generaties campinggasten, gekleed in hun onvermijdelijke campingsmokings, zaten ons al ongeduldig aan hun formicatafeltjes op te wachten. Na het eerste nummer kwam een groot exemplaar naar ons toe en vroeg of we ook Nederlandstalig speelden. Ja natuurlijk. Dat wilden ze graag horen, Engels vonden ze maar niks. En hij keek daar dreigend bij. Oeps, hebben we wel genoeg. Snel zetten we De Dijk in. Doet het altijd goed. Het grote exemplaar kwam weer op me af en ze ”Ik bedoel Nederlandstalig, iets wat we mee kunnen zingen.” André Hazes dan maar. Dat ging goed. Het volgende nummer werd lastig. De Scene, dacht ik. Dat kennen ze vast wel. Nou dat had ik mis. Dit vonden ze helemaal niet leuk. Opeens stond de eigenaar naast me. Stop maar, jongens. Pak maar in en kom je geld zo halen. Het was ons kortste optreden ooit. Tsja, het kan verkeren in muziekland.