Nederlandse Vereniging
van Journalisten

De Journalist / Genootschap /FreelancersAdvies / Mediadebat / de Fotojournalist.nl / Zoek Een Freelancer / Perskaarten

Sectie
NVF
Nieuwsoverzicht
Archiefoverzicht

 Over de sectie 
Algemeen
Algemene
voorwaarden (ENG)
Routebeschrijving
Bestuur
Lidmaatschap
Ledenlijst
Netwerk
Richtprijzen
Zilveren camera


 Thema
C2000

Redactie:
Anne-Marie
Van Midden

Email:
Ellie Speet

 

Eric Brinkhorst:
“Elke dag streef ik naar mijn mooiste foto”

Fotografie is de passie van Eric Brinkhorst (38) uit Hengelo. Was vanaf zijn twaalfde al in de donkere kamer bezig. Voor Eric is pas sprake van een goede nieuwsfoto als het moment, het licht en de compositie kloppen. Hij geeft geen ‘voor de handliggend antwoord’ op de vraag wat hij de mooiste foto vindt en ‘namen noemen’ doet hij ook niet. “Dat is te makkelijk”, vindt hij. En als het om zijn eigen werk gaat zegt Eric: “ik probeer toch een foto te maken die iets langer dan normaal de aandacht van de lezer trekt.”

Eric Brinkhorst vindt de NVF/NVJ onmisbaar voor de beroepsgroep. En niet alleen voor het vakbondsgetinte werk, waarvan “je hoopt dat je die service nooit nodig hebt. Ik vind dat je in je werk open moet staan voor verbeteringen en veranderingen en als fotojournalist moet je elke keer opnieuw je stinkende best doen om mooie foto’s te kunnen blijven maken.”

Eric Brinkhorst pakt graag de kans om eens ”aan de andere kant van tafel” te zitten. “Sommige dingen komen gewoon op je pad en dan kun je twee dingen doen: positief of negatief reageren. Ik besloot tot het eerste. Ik heb vertrouwen in de club en hoop als bestuurslid mijn bijdrage te kunnen leveren.”




Sake Elzinga:
“Ik zou wel eens willen weten....”

Bij Sake Elzinga ( uit Assen zat de interesse voor beeld en foto er al vroeg in. Vanaf zijn achtste was hij al druk met fotografie. Als twaalfjarige maakte hij in de donkere kamer zijn huiswerk. “Toen de eerste treinkaping plaatsvond, ik zal zestien zijn geweest, hielp ik een bevriende fotograaf. De hele wereldpers kwam naar Assen, ik keek mijn ogen uit... die fotografen hadden lenzen van 1, 2 meter.”

“Ik weet het niet zo een, twee, drie. Mijn beste foto verandert steeds. Vorige week nog, gaf ik een lezing over fotografie en toen kwam er een foto voorbij waarvan ik dacht ‘he dat is toch mooier dan ik me herinner’. Ik was een grote fan van Ed van der Elsken. Hij leek maar wat aan te rommelen, maar maakte mooi zwart/wit werk. Later ging ik voor het ‘schonere’ werk van Cartier Bresson. Die pure schoonheid en soms ook die humor in zijn foto’s spreken mij nog steeds aan. Maar ook Erwin Olaf, die begon in de fotojournalistiek, maakt fascinerend mooi werk.”

“In het nieuwe bestuur hoop ik op een stijl van aanpakken. Niet zeuren maar problemen benoemen en oplossen. Ik ben van het ‘type doorpakken’ zoals dat heet. En wat dat betreft heb ik wel vertrouwen in de andere collega’s die zijn voorgedragen. In de fotojournalistiek heerst het korte-termijn-denken. Investeren in kwaliteit is nauwelijks mogelijk. De tijd nemen voor een foto is een moeilijke opgave, de prijzen staan op de tocht en dus zal een freelancer meer omzet moeten draaien om rond te komen. In het algemeen staat nu bij opdrachtgevers het fotografiebudget onder druk, dus optimale kwaliteit wordt steeds moeilijker. Fotojournalistiek is een mooi, maar hard vak. Ik zou wel eens een inventarisatie willen zien van fotojournalisten die al 10 – 15 jaar in het vak zitten en die nog steeds aan de top meedraaien, dat zou weleens heel verrassend kunnen zijn.”




Michael Kooren:
“Niet alleen maar kritisch vanaf de zijlijn”

Michael Kooren (51) studeerde Engels maar bleef tijdens die studie de fotografie trouw. “Het was eigenlijk meer dan een hobby en tijdens een uitwisselingsprogramma naar de Verenigde Staten ontmoette ik een fotograaf van een locale krant. Mede op zijn voorspraak heb ik daar twee jaar kunnen fotograferen. Ik ben dus in de fotografie terecht gekomen door hobby en vriendschap. Fotograferen vond ik veel leuker dan studeren, dus terug in Nederland kon ik in vaste dienst bij het Utrechts Nieuwsblad. Daar heb ik 12,5 jaar gewekrt. Daarna ben ik gaan freelancen voor het AD en het NRC en de laatste 5/6 jaar werk ik voor Reuters. Ook doe ik wat commercieel werk voor vakbladen en pr/reclame.

Michael Kooren beheerst alle disciplines van de fotografie, van portret tot reportage en natuur, van nieuwsfoto tot kunst en stills. “Ik hou van afwisseling en daarom vind ik het zo’n prachtig beroep. Ik heb nog een mooie foto van Marco van Basten toen hij een jaar of zestien was, en spannende reisreportages of die reportage die ik maakte voor het UN over ontgroening. Dat dagelijkse journalistieke werk geeft me volop inspiratie.”

Het lijkt Michael Kooren wel om eens aan de andere kant van de tafel te zitten, want alleen maar kritisch zijn vanaf de zijlijn vind hij te eenvoudig. En ervaring heeft Michael; hij was al eerder NVJ-bestuurder voor de sectie fotojournalistiek “Als je denkt dat er iets moet veranderen, dan moet je er ook iets aan willen doen. Ik heb vertrouwen in de groep mensen die ook in het bestuur komen. Het lijkt me leuk om met hen aan de slag te gaan.”




Joep Lennarts:
“Genoeg werk aan de winkel”

Joep Lennarts (47) uit Den Bosch is van de generatie die de wereld wilde verbeteren. De generatie ook die iets van de wereld wilde vertellen. “Ik heb geschiedenis gedaan en kon direct aan de slag als schrijvend journalist. Na een tijdje ben ik ook gaan fotograferen en ontdekte dat de directheid van de fotojournalistiek me meer ligt. Ik wil dingen met mijn handen en met mijn hoofd doen. Een journalist kan achteraf nog zijn nieuwsbericht of achtergrondverhaal verfijnen of extra alinea’s toevoegen. Een fotojournalist daarentegen moet niet alleen weten wat de essentie van een nieuwsfeit of een nieuwsgebeurtenis is, maar ook aanvoelen in welke context het nieuws zich het beste in een beeld laat vastleggen. Dat moet je dan op dat ene moment samen laten komen en dat is elke keer weer spannend.”

Lennarts herinnert zich nog die keer dat U-2 optrad in de Kuip, hij stond op een fantastische plek en fotografeert. Bleek zijn filmpje niet goed ingehaakt en stond “ik in feite met een lege camera te werken. Een ultieme gemiste kans voor het maken van een ultieme foto. Ik zie nog steeds die ene – niet gemaakte - opname, wat een prachtige compositie. Dat beeld spookt nog regelmatig door mijn hoofd.”

Er is genoeg werk aan de winkel, meent Joep Lennarts. Zo heeft de inkomenspositie van de fotojournalist zijn meer dan gemiddelde belangstelling. “Al vijftien jaar wordt er geroepen dat beeld zo belangrijk is en dat we leven in een beeldcultuur. Maar de emancipatie van de fotojournalistiek is halverwege blijven steken, want er zijn voor fotojournalisten geen carrièremogelijkheden binnen de krant. En ik constateer dat freelance fotojournalisten op het ogenblik financieel tegen elkaar uitgespeeld worden, dat de waardering voor van het vak van fotojournalist tanende is, dat de inkomenspositie onder druk staat en dat het auteursrecht verkwanseld wordt. Kortom genoeg te doen.

Gelukkig gaan fotograferen hier – in vergelijking met andere landen – nog behoorlijk collegiaal met elkaar om. Dat wil ik graag zo houden.”




Gerard Til:
“Weg van het extreme”

Havist, 17 jaar en hij verslond fotobladen als Life Magazine en Avenu. “Avenu was een doorbraak in de Nederlandse fotografie.” Ed van der Elsken was een van de grote voorbeelden voor Gerard Til (51) uit Utrecht. “Ik fotografeerde in die tijd alles wat los en vast zat, inclusief mijn klasgenoten en zwierf veel op straat.”

Hoewel een blauwe maandag op de pedagogisch academie, wist hij zeker dat hij zou gaan fotograferen. De coverfoto van het boek Eye love you van Ed van der Elsken uit 1977, staat in zijn geheugen gegrift. “De foto is met liefde gemaakt, je voelt het subtiele samenspel tussen de fotograaf en de mensen – man vrouw en kind – die hij fotografeert. De vertrouwensband die er lijkt te zijn tussen de fotograaf en het jonge stel vind ik prachtig.”

“Politiek en maatschappij hebben zijn grote belangstelling. Hij bespeurt een tendens waar het individu er steeds minder toe doet. “De grote lijnen zijn veel belangrijker, fusies en overnames zetten de toon. De freelancer staat behoorlijk onder druk en dan merk je dat de sectie NVF, zoals die ingebed is in de NVJ, een stevige club is met een prima belangenbehartiging. Dus de zgn. MKB-zaken zitten volgens mij wel goed. Door de maatschappelijke en politieke druk op de journalistiek en de fotojournalistiek is het juist meer dan nodig om ook het belang van persvrijheid, onafhankelijkheid en beroepsverantwoordelijkheid zoals hoor en wederhoor, check en dubbelcheck steeds opnieuw voor het voetlicht te brengen. Mensen die aan de knoppen draaien, moeten zich realiseren dat zij juist nu onafhankelijke geesten nodig hebben. Fotojournalisten die zich niet laten leiden door de waan van de dag, die niet van de ene hotspot naar de andere reppen, maar die heel vakmatig, analyserend en heel doelgericht hun werk doen. Op een journalistiek verantwoorde manier, weg van het extreme, zoals dat dagelijks op de journaals is te zien.”